'Hoe kom ik van mijn onzekerheid af?' Dat was de vraag die mij bezig hield toen ik aan mijn eerste trainersopleiding begon. Het was niet dat ik niks durfde. Al jaren reisde ik alleen de hele wereld over op zoek naar avontuur. Maar ik voelde me vaak onbegrepen en onzeker. 

Deze onzekerheid speelde vooral in het contact met anderen. Zodra ik iemand tegenover me had, voelde ik me ongemakkelijk. De spanning in het oogcontact, onuitgesproken verwachtingen en een interen stem die me vertelde dat ik niet goed genoeg was. 

​

Pas jaren later leerde ik dat twee gebeurtenissen uit mijn jeugd nog steeds grote invloed hadden op hoe ik me in het contact met de ander bewoog. Zo had ik op mijn achtste jaar een ernstig brandwondenongeluk overleefd. En op mijn elfde ontdekte ik dat ik op mannen val. Iets waar in het Christelijke gezin waarin ik opgroeide geen plaats voor was. De overtuigingen die ik over mezelf had gevormd maakten dat ik moeite had om bepaalde kanten van mezelf te accepteren. ​Het effect was dat ik me continu aanpaste om anderen te pleasen.